HEYKEL VE UMUT

HEYKEL VE UMUT

Dünyayı içime hapsettim

Kuşlar, çiçekler, yağmur ve güneş ve dostluk ve aşk

                                                           hepsini içime zerk ettim

Her şeyin güzel olması için çabalarken

ölen, öldürülen, acıyan, sancıyan arkadaşlar gördüm

umutsuz olduğum zamanlar oldu;

geçtim Rodin ‘in düşünen heykelinin karşısına

başladım anlatmaya

umut bittiği zaman

Dünyaya karanlık çökecek,

tüm kötü büyüler ortaya dökülecek,

Tüm kavimler kavledip katli ferman edecek

meraklandığım zamanlar da oldu

Neden Afrika’da çocuklar aç ?

ve açlığın sebebi Amerika

                                   her derde deva bir ilaç

babam, neden yıllardır sürekli e(k)mekten bahsediyor

neden her gün tonlarca e(k)mek çöpe gidiyor

neden dünyadaki bütün günahlar

benim defterimde kayıtlı

ve ben umudumu yitirirsem

yüreğimde,

tüm insanlık yok olacak hissiyatı

Rodin’in düşünen heykeli dinledi ve anlattı

Bunları düşünen ne ilk ne son âdemoğlusun

Ben ben olmazdan önce daha bir taş parçasıyken,

Rodin beni o taşın içinden çıkarmadan çok önce

Katledilen, kanayan, yaraları kabuk bağlamayan insanlar gördüm

İşin özü şudur kardeşim:

Ben daha taş değilken ben taşın içinde hapisken

ve ben düşünürken

Dünyada kan ve irin ve zülüm ve kederin hükmü vardı

Ama her şeye rağmen,

Direnen insanlar tarafından

küçücük bir hareden fışkıran

umuda dair kelimelerin,

umuda dair belirtilerin kaynağı aranmaktaydı.

      2011 İZMİR